Franz Kafka'nın bütün eserlerini okumuştum..Ve bana göre mübalağaya kaçan bir melankoli ve kasvet vardır kitaplarında...Kısacası biraz netâmeli buluyorum Kafka'yı..En sevdiğim romanları Dava,Taşrada Düğün Hazırlıkları,Kayıp(Amerika),Dönüşüm,Hikayeler'i ve Günlükler'idir...Şato'dan ise pek hazzetmemiştim...Kafka'yı tanımak istiyorsanız onun Ceza Sömürgesi adlı öyküsünü,Milena'ya Mektupları'nı ve Günlükler'ini muhakkak okumalısınız...Kafka ölmeden önce yazdıklarını Max adındaki arkadaşına okuması için vermiş ve ''ben öldükten sonra bunları imha edeceğine,yayımlamayacağına söz ver!'' demiş,ama Max iyi ki de sözünde durmamış,Kafka öldükten sonra hepsini yayımlamıştır...Yani Max'ın bu sadakatsizliği olmasaydı böylesi bir dehadan edebiyat dünyası mahrum kalacaktı..Ve ne hazindir ki,Kafka öldükten bir kaç yıl sonra II.Dünya Savaşı patlak vermiş ve ailesinin üyeleri Nazi Toplama Kampları'ında öldürülmüştür...Kafka'nın Prag Meydanı'nında karşılaştığı küçük bir kız çocuğuna kucağındaki oyuncak bebeğinin dilinden yazdığı mektuplardaki öyküler,dünyanın en hüzünlü hikâyeleridir!!! _________________ ''Gül,ey saf çelişki...Nice gözkapağının altında,hiç kimsenin uykusu olmamanın sevinci...''-Rainer Maria Rilke.
istanbul büyükşehir belediyesi dönüşüm eserini bedava dağıtmıştır bi ara..
ee nolmuş diyebilirsiniz ama ibb ve politik duruşu kafka ve dönüşüm bir araya gelince oldukça şaşırtıcı olabiliyor kanımca(: _________________
biraz komik bi yazardır kimse dikkat etmedi mi buna baya iyi mizah yapar... hani melankoli ve karamsarlığın yanısıra
Evet haklısın.Her trajedi içinde komediyi de barındırır En büyük mizahçılar her zaman en ciddi yazarlardan çıkmıştır.Misal:Oğuz Atay da ''Tehlikeli Oyunlar'' adlı romanında çok netâmeli konuları işlemiştir ama en çok mizah tüten kitabı da odur.Trajedi duygusu belli bir seviyeyi aşınca komedyaya dönüşür her zaman:Çok ağlayan birinin birdenbire kahkaha atmaya başlaması gibi :)Ama bazen ''ârafta'' olan yazarlar da vardır.Ne ağlatırlar ne güldürürler ne de düşündürürler.İki arada sıkışıp kalırsın,sonsuza kadar beklersin ''birşeyler'' olsun diye,ama hiçbirşey olmaz,sadece beklersin;bu onların kaderidir, bekleyiş ve sıkıntı...İşte bu tip tatsız tuzsuz yazarlar da adamın ruhunu tüketir,en kötüleri de bunlardır... _________________ ''Gül,ey saf çelişki...Nice gözkapağının altında,hiç kimsenin uykusu olmamanın sevinci...''-Rainer Maria Rilke.
Bu forumda yeni konular açamazsınız Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı değiştiremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı silemezsiniz Bu forumdaki anketlerde oy kullanamazsınız
Şu An Bağlı: 
SSS
Arama
Üye Listesi
Kullanıcı Grupları
Can Sıkıntısı Giderici!
Profil
Özel mesajlarınızı kontrol etmek için login olun
Giriş
Günlükler
Günlük Kontrol Paneli
Günlüğüm
En büyük mizahçılar her zaman en ciddi yazarlardan çıkmıştır.Misal:Oğuz Atay da ''Tehlikeli Oyunlar'' adlı romanında çok netâmeli konuları işlemiştir ama en çok mizah tüten kitabı da odur.Trajedi duygusu belli bir seviyeyi aşınca komedyaya dönüşür her zaman:Çok ağlayan birinin birdenbire kahkaha atmaya başlaması gibi :)Ama bazen ''ârafta'' olan yazarlar da vardır.Ne ağlatırlar ne güldürürler ne de düşündürürler.İki arada sıkışıp kalırsın,sonsuza kadar beklersin ''birşeyler'' olsun diye,ama hiçbirşey olmaz,sadece beklersin;bu onların kaderidir, bekleyiş ve sıkıntı...İşte bu tip tatsız tuzsuz yazarlar da adamın ruhunu tüketir,en kötüleri de bunlardır...