Bu gece...

blackdemise · Veled-i METAL Kayıt: Jul 22, 2008 Mesajlar: 103

Boşluklarımı dolduramadığım bir gece bu gailba. Vardır aslında her insanın içinde kendine yabancılaşmış, artık ondan değilmiş gibi görünen yerleri... İşte bu gece onlardan kaçamıyorum artık. Yakalıyor beni, yaralıyor, acıtıyor ruhumu...
Belki de kendini kaybetmeli insan böylesi zamanlarda. Düşünmemeli artık yaşananları ve de acıtanları... Yaşanmışlıklar bu kadar ağır mıdır gerçekten? Bu kadar hissedilmeli midir her zaman?
Bunun cevabını da bilmiyorum aslında. Tek bildiğim; bu gece canımın çok yandığı...

23-07-08 22:28

Hiç bir iddiam yok aslında sadece hani bazı anlar bunları paylaşmazsan patlıyıcakmışsın hissi yaratırlar ya. İşte o kendimi çaresiz hissettiğim ve ne yapacağımı bilemediğim anlardan birinde döküldü yüreğimden bunlar hepsi bu...

Sponsor Linkler

deathforangel · Tarih: Cum Tem 25, 2008 11:03 am Mesaj konusu:

_________________
HER CANLI BİR GÜN ÖLMÜ TADACAKTIR BUNDAN KAÇIŞ YOKTUR...!

bindokuzyuz84 · Tarih: Cum Tem 25, 2008 4:11 pm Mesaj konusu:

paylaşmanın bi iddası asla olamaz..

devamını bekliyoruz diycem ama sancılı zamanlarda kaleme dökülmesi isteğimi qeri çeviriyor..
_________________
..Notalarına yaklaş aşkın !

blackdemise · Veled-i METAL Kayıt: Jul 22, 2008 Mesajlar: 103

Hayatta iyi anlar olduğu kadar kötü anlar da var aslında. Bu ikisini dengelemeye çalışarak geçiriyoruz zamanımızı çoğu zaman. Hayat olmalı bazen böyle kötü... 'Hayatın her anı güzeldir' diyebileceğimiz kadar da iyi olmalıyız kimi zaman belki de...

bindokuzyuz84 · Tarih: Cmt Tem 26, 2008 1:39 pm Mesaj konusu:

olsun..
yaşanmamış olanlar pişmanlıktır aslında
_________________
..Notalarına yaklaş aşkın !

blackdemise · Veled-i METAL Kayıt: Jul 22, 2008 Mesajlar: 103

doğru diyorsun belki de, öyledir aslında.
Düşündüklerini ve hissettiklerini yapabildiğin kadar varsındır hayatta...

blackdemise · Veled-i METAL Kayıt: Jul 22, 2008 Mesajlar: 103

Bir insanı hayatına almak zor gelirdi hep eskiden, ama asıl zor olan onu hayatından çıkarmaya çalışmakmış. Çünkü bir insanı sevdiğin an, hayatındadır aslında o senin zaten. Değişik bir mekanizma girer devreye. Sadece duygularınla hareket ediyor olmak öyle mutlu eder ki seni, bunu neden daha önce yaşamadım diye hayıflanırsın. Ama bir de o kişiden vazgeçmen gerekiyorsa, işte o zaman her şey daha da karmaşıklaşır.

Öyle bir savaşa girersiniz ki kendinizle ve çevrenizdekilerle. Ayrıldığınızda bu savaşın galibi olarak görürsünüz kendinizi…

Asıl sınav onu hayatımdan çıkardıktan sonra başladı. Öyle benleymiş öyle bir parçaymış ki ondan ayrılmaya çalışmak hayatımın en zor dönemlerinden biriydi. Sürekli huzursuzdum ve sürekli birilerini suçlardım. Evet çok ağladım ama belli bir zaman sonra ağlamamaya başladım. O zaman dedim ki bu iyiye işaret artık daha az ağlıyorum ama öyle değilmiş. Artık ağlamanın onu getirmeyeceğini anlamışım sadece. Onu tamamen aklımdan ve hayatımdan çıkarmak için tam bir işkolik haline geldim. Hayatımın her anını doldurmaya çalıştım, düşünmeye pek vaktim kalmamalıydı, ancak o zaman onu artık unuttuğuma inandırabilirdim kendimi. Kısa bir süre sonra yüzleştim kendimle ve bir şeylerin hala bitmemiş olduğunu hissettim. Tekrar denemeliydim, öyle çok inandırdım ki kendime bunu. Ve bir şekilde hayatıma girdi yine. Etrafımdakiler hayatımda her şeyi yola koyduğumu ve artık onu unuttuğumu düşündükleri dönemde hayatıma tekrar aldım onu. Yine yanlışlar, yine hatalar… Olmadı, yürümedi yine bir şeyler; hatta her şey daha da kötüye gitti. O zaman insanların değişmeyeceğini ve aslında herkesin kafasındaki kişiye aşık olduğunu anladım. Gerçek hayatta öyle değildi hiçbir şey.

Hayatına bir insanı almak ve onu hayatından tamamıyla çıkarmaya çalışmak, ikisi de öyle zor ki… Her ikisinde de çok hata yaptım ama biliyorum ki kendimi anlamımı ve tanımamı sağlayan en önemli olaydı. Her düşündüğümde canım acıyor hala, hak etmediğim şeyleri yaşamak, ‘kesinlikle başıma gelmez bu’ dediğim şeylerle karşılaşmak, en mutlu olduğumu hissettim o anların, bir anda hatırlamak istemediğim anlara dönüşmesini istemek, gel-git ler ikili düşünceler, onu hem istemek hem de nefret etmek, bunlar öyle ağır şeylermiş ki… Şu anda geriye baktığımda hala gördüğüm tek şey karmaşa. Ama her şeye rağmen, iyi ki yaşamışım bunları, iyi ki hayatımdaymış iyi ki bunca yanlış yapmışım diyebiliyorum. Önemli olan da bu galiba…

PlagueAngel · Tarih: Prş Arl 10, 2009 2:27 am Mesaj konusu:

Bunu Ekim 21de yazmıştım paylaşmak istedim...

Derin bir kuyunun derinliklerinden çıkmak tırmanarak ve tırnaklarını kırarak çabalarken.O kuyunun en dipteki havasını çekmek ciğerlerinin en dip köşelerine kadar ve o kokuyu saklamak orda.Her istediğinde hatırlayacak kadar da hafızana kazıyabilmektir...

Yağmurun altında ıslanmaktır iliklerine kadar.Bütün kıyafetin tenine yapışmalı ve derine işlemeli.Her adım attığında her yerinden sular saçılmalı ve o ıslaklıkla sevdiğine sarılmalı...

Patronuna karşı büyük bir yanlış yapmaktır aslında.Öyle bir yanlış ki patronun sinir krizi geçirmeli ama o yanlışı sen bilerek yapmalısın.Sonra odasına çağırmalı seni ve sende korkusuzca gitmelisin odasına.Karşısına geçip gururla istifa etmelisin...

Yada yüksekten korkmana rağmen bungee jumping yapmaktır.Tüm korkularının üzerine gidip onlarla gülerek savaşmaktır...

Çok ağır bir eşek şakasına kahkahalarla gülebilmektir.Yada eşek şakasını hazırlayan ve organize eden beyin olmaktır...

Bir sene öncesine kadar dünyanın en pislik adamıyken, ertesi sene tertemiz bir insan olabilmektir.Hatta bunuda hiç yadırgamamaktır...

Üniversitede ilk sene sonuncuyken ikinci sene birinci olabilmektir...

Susup susupta konuştuğunda tüm konuşanlardan daha dolu konuşabilmektir...

Ne kadar acı çekersen çek sonunda kendi hayatına gülerek bakabilmektir...

İşte budur "İyi ki yaşadım!" diyebilmek!
_________________
umut düşmedikçe nüfustan da kayıt düşmezmiş...
nüfustan kaydın düştüğü an .. ki o an ölümün ismi artık resmileşirmiş...
umudun yitirilmemecesine hitaben...
her gün bir umut doğuverir...

PlagueAngel · Tarih: Prş Arl 10, 2009 2:32 am Mesaj konusu:

Bir kızı seviyordum kendimden çok,
Bir gün bir şey gördüm
Anladım ki o benim gibi değilmiş,
O sevmiyormuş beni kendinden çok.
Usul usul çıktım gittim hayatından.
Unutamadım...
Kendimden her şeyi çaldım çırptım
Debelendim,
Annemin ninnilerinde bile uyuyamadım geceleri.
Ama onunla da hiçbir şekilde olmuyordu.
Tek bir gerçek kalmıştı
Ben onu sadece özlemeyi seviyordum...
Evet evet eminim!
Ben sadece onu özlemeyi seviyordum!
Ne yakınımda nede uzağımda olsun!
Göreyim ama dokunamayım!
_________________
umut düşmedikçe nüfustan da kayıt düşmezmiş...
nüfustan kaydın düştüğü an .. ki o an ölümün ismi artık resmileşirmiş...
umudun yitirilmemecesine hitaben...
her gün bir umut doğuverir...