O gün eve gelirken fark etmiştim havanın sıcaklığını.Çok da sıcak değildi aslında ama yazın yaklaştığını anlatmaya çalışır gibiydi sanki.Yemyeşil ağaçların arasından yürüyüp eve giderken düşünüyordum babamın nasıl bir tepki vereceğini.Düşünüyor ve korkuyordum aynı zamanda,kızacak diye.Apartmandan içeri girdim,karnemdeki zayıflar kadar basamak çıktım.Eve gelmiştim.Kapıda,asık yüzle karşıladı beni.Karnemi aldı ve incelemeye başladı.Hayal kırıklığı yüzünden okunuyordu.Bana baktı ve “Sonra konuşacağız” dedi.Daha sonra yanına gittim,çok üzgün olduğu belli oluyordu.Elinde karnem vardı.Tek kelime bile etmedim.Sadece boynu bükük bir şekilde karşısında duruyordum.-Ona bile hakkım yoktu aslında-.Sadece “Seni o kadar çok seviyorum ki sana kızamıyorum” dedi.Daha önce kızdığı çok olmuştu.O zaman yanına gitmekten korkardım.Bazen de “sana yakışmıyor” derdi.O zaman da utanırdım.Bazen de hiçbir şey söylemez,sadece yüzüme bakardı.O bakışlarıydı zaten beni delip geçen.Hiç bir şey söylemesine gerek yoktu,bakışları bütün hislerini anlatıyordu.Ama en son söylediği şey…En çok canımı acıtan o sözler olmuştu,her şeyden ağır gelmişti.İşte o zaman ne korktum,ne utandım,ne de bakışlarını beni delip geçtiğini hissettim,sadece ölmek istedim,o anı yaşamaktansa ölmeyi yeğlerdim… Onu bu kadar üzmüş olmamak için… Onu o kadar çok hayal kırıklığına uğratmıştım ki,söylediği birçok şeyi hatırlamıyordum bile.Bana güvendiğini bilmek gurur vericiydi,fakat aynı zamanda utanç vericiydi.Çünkü hiçbir zaman ona yakışan bir evlat olamamıştım,onun sevgisini ve benim için yaptıklarını hak eden biri olamamıştım,olamazdım da…Benim için her şeyi yapan insana son darbeyi de indirmiştim,oysa ki tek yapmam gereken biraz daha çaba göstermekti,sadece biraz ders çalışmam yeterliydi-ki bu aslında benim görevimdi-
Bir karar vermiştim,artık çalışacaktım,başarılı bir öğrenci olup,benim için yapılanları hak edecektim.Dört gün sonra bir sınavım vardı,acaba dört günlük çalışma yetecek miydi? Ve yetti! Eve geldiğinde “biyolojiden 100 aldım” dedim.Derslerimi bir bir düzeltmeye başlamıştım.Onun da gözlerindeki hüzün gitmiş,yerini sevinç almıştı,ta ki o güne kadar…Ne olduğunu anlayamamıştım,gözümün önünde solmuş bir yaprak gibi yere düşmüştü.Titriyordu…Annem her zamanki gibi panik içerisinde ağlıyor ve birilerinin yardım etmesini bekliyordu.Bense babamın elini tutuyordum ve sakindim.Sonra titremeyi kesti ve buz gibi eli,benim küçücük ellerimin arasından kayıp yere düştü.”En azından gözleri kapalı” diye düşündüm.Daha sonra,öğrendiğim kadarıyla bu bir kalp kriziydi.Nedeni ise stresti.Sonra düşünmeye başladım,”Acaba onu ben mi öldürdüm?...”
Aradan biraz zaman geçti ve annem dışında her şey eskiye dönmeye başladı.O sürekli ağlıyordu ve ne yapacağını bilemez haldeydi,ilgilenmiyordum.Küçüklüğümden beri bütün dertlerini bana anlatırdı.Benim dinlemek istediğimi nereden çıkarmıştı?Ben okula gidip geliyordum.Düşünmek istemiyordum,özellikle okuldayken.Bir gün okuldan birisi gelip “Acını anlıyorum,ben de babamı kaybettim” dedi.”Ne acısı?” diye karşılık verdim,”Ben acı çekmiyorum”.O anda bana nedenini anlayamadığım bir nefretle baktı.Üzgün olsam bile onu ilgilendirmez diye düşündüm.Daha sonra hakkımda konuşulanları işittim.Herkes benim duygusuz olduğumu düşünüyordu.”Babası öldü ama o bir kere bire ağlamadı” diyorlardı.Nereden biliyorlardı? Her gün saatlerce ağlayıp ağlamadığımı nereden biliyorlardı? O küçücük ve yıpranmış ruhumun neler çektiğini kim biliyordu? Evet,onların yanındayken ağlamıyordum,maske takıyordum yüzüme,üzgün olduğumu anlamasınlar diye.Çünkü herkes benim çok güçlü biri olduğumu düşünüyordu,kimseye ihtiyacı olmayan, her zorluğu kendi başına halledebilen biriydim ben onlar için…Ağlasam ne değişecekti? Üzgün olduğumu sadece ağlayarak mı belirtmem gerekirdi? Ağlayamazdım.O kadar insanın içinde ağlayamazdım,çünkü ben o kadar güçsüz biri değildim.Belki de öyleydim ve korkuyordum.Annem gibi olmaktan korkuyordum… En küçük şiddetteki depremde yıkılmaktan,parçalanmaktan,yok olup gitmekten korkuyordum… Daha 16 yaşında küçücük bir kızdım,ama yaşamam gereken uzun bir hayat vardı önümde ve onun için de güçlü olmak zorundaydım.Ağlayamazdım…
İnsanlar benimle ilgili konuşmayı bırakmışlardı,ben de onları düşünmeyi.Sadece dersleri ve babamı düşünüyordum.Okulların kapanmasına çok az kalmıştı.Günler ve haftalar geçti,nihayet beklediğim gün gelmişti: okulun son günü.Eve dönerken kalbimin eskisi gibi heyecanlı atmadığını hissettim.Eve girdim ve odama gittim.İlk başta aynaya baktım; eskiden onunla bütün acılarımı,üzüntülerimi,gözyaşlarımı,sevinçlerimi,mutluluklarımı,heyecanlarımı paylaşırdım.Ona bakınca kendimi görürdüm.Şimdi ise sanki hiçbir şey hissetmeyen küçük bir kız vardı karşımda.Çok yorgundu bu kız…Daha fazla bakmak istemedim.Sonra duvarımda asılı olan siyah-beyaz resmine baktım.Bir süre hiç konuşmadan sadece ona baktım.Daha sonra onun burada benimle olmayışının burukluğunu hissederek hüzünle ve aynı zamanda sanki Nobel ödülünü kazanmış gibi gururla: “Baba,takdir aldım…”.
Topicte belirttiğim gibi yarışmaya göndereceğim fakat başlık bulamıyorum yardımlarınızı bekliyorum _________________ Fatal Mind
Gates Of Eternity
Damaged Vagina
Neanderthal
Çoğumuzun bildiği gibi rahmetli Cem Karaca'nın "Resimdeki Gözyaşları" adında bir parçası vardı. Bence yazdıklarına uygun bir başlık olur. Özellikle yazının sonunu vurgulaması açısından _________________ -Abi şimdi buraya illa ciddi şeyler mi yazmak lazım?Hebele hübele yazsak?
-Lan manyak mısın?! Romantik ol olm azcık. Biraz da karamsar takıl. Şimdi bu moda
-Hmmm tamam
"Gözlerin ıslanmış kadınım. Yağmur mu yağıyor yoksa?" Oldu mu
Ufak bir kaç düzeltme yapılması gerekiyor bencede.Çünkü cümleler arası bir kaç yerde kopukluk var ve yazıyı bitirirken sonuç kısmını kısa tutmuşsun galiba o yüzden aniden kesilmiş gibi yazı.Yarışmaya katılacağı için yazını çok iyi gözden geçirmelisin.Dilbilgisi hatalarını yok et ve dediğim gibi cümle bağlamalarını tekrar bi gözden geçir,paragrafları arttır derim.Başlık için yazıyı sen yazdın ve eminim başlık için de fikrin vardır.Bir kaç tane belirle biz içinden seçmene yardımcı olalım.Çünkü eser tamamiyle senin olursa yazının ve yarışmanın senin için daha anlamlı olacağına inanıyorum.Başarılar,umarım istediğini alırsın... _________________ HER İMGE BİR ANLAMLANDIRMA ÇABASIDIR VE HER ALGI AYNI ZAMANDA BİR YARGI VEYA İMGEDİR
gerçekden çok güzel bi yazı,anlattığın şeyi insan derininde hissedebiliyor...zaten sana herqes başlık we hatalarını düzeltmen konusunda bi fikir sunmuş,onları değerlendireceğine eminim..
Bu forumda yeni konular açamazsınız Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı değiştiremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı silemezsiniz Bu forumdaki anketlerde oy kullanamazsınız
Şu An Bağlı: 
SSS
Arama
Üye Listesi
Kullanıcı Grupları
Can Sıkıntısı Giderici!
Profil
Özel mesajlarınızı kontrol etmek için login olun
Giriş
Günlükler
Günlük Kontrol Paneli
Günlüğüm
yardımlarınızı bekliyorum
